Pozorność czternasta.

Dagmara.

Za tobą chyba dwa najgorsze tygodnie w całym twoim życiu.  Dwa tygodnie, które z chęcią wyrzuciłabyś ze swojego trudnego, ale mimo wszystko pookładanego egzystowania na tym świecie. Gdybyś tylko mogła, z całą pewnością cofnęłabyś się do tyłu i zrobiła wszystko, byleby ponownie powrócić do czasów, które uwielbiałaś. Wolałabyś chyba nawet żyć w niewiedzy, że Michał cię zdradził, ale mieć go obok i w każdej chwili móc spojrzeć w jego oczy i powiedzieć, że go kochasz. Bo go kochasz, najmocniej jak się da.

Kiedyś ktoś powiedział ci, że lepiej jest być tą osobą w związku, która kocha mniej, której mniej zależy, która nie zawsze będzie walczyć. Bo ta, która kocha mniej nie cierpi, a ta która zrobi wszystko, byleby tylko uratować miłość, cierpienia nie uniknie. Ty jesteś właśnie tą, która kocha, walczy, nigdy nie odpuści. Sama myślisz o sobie, jak o chorej psychicznie wariatce. Przecież żadna normalna kobieta nie zachowywałaby się tak, jak ty. Każda w pewnym momencie by się wycofała, a ty nawet teraz wiesz, że nigdy tego nie zrobisz. Inni mogą odpuścić, lecz nigdy ty.

Już dziś spotkasz się z Michałem i synkiem. Nie wiesz, co twój mąż powiedział Oliwierowi, ale mały wie, że ojciec nie będzie z nimi mieszkał. Nie wiesz również tego, jak zareagowała wasza rodzina na wieść o tym, że po części nie ma już Was. Słysząc dźwięk domofonu, schodzisz na dół po syna. Widząc cię, od razu wpada w twoje ramiona o mało co nie przewracając cię. Bierzesz go na ręce i mocno do siebie przytulasz. W tym momencie nie liczy się to, że dosłownie metr przed tobą stoi Michał. On teraz jest nieważny. Prosisz syna, by pobiegł do mieszkania, a sama zostajesz przed klatką schodową z mężem.

- Cześć...
- Jeśli chcesz jakieś swoje rzeczy, to proszę możesz wchodzić śmiało, przecież to też także twoje mieszkanie - odsuwasz się z przejścia, pokazując gestem dłoni, że może wejść.
- Daga... Dobrze wiesz, że nie chodzi mi o rzeczy - próbuje złączyć wasze dłonie, lecz zabierasz rękę, a on jedynie spuszcza wzrok i staje się bezradnym chłopcem. - Nie chcę, żeby nasze dalsze życie wyglądało tak codziennie...
- Ja też, ale nasze pragnienia nie sprawią, że zapomnimy. Michał, ja nie chcę już cały czas rozmyślać, co robię źle, że wolałeś inną, co jest we mnie tak odrażającego, że wolałeś kogoś o idealnej figurze, co sprawia, że zamiast spędzać czas ze mną, wolałeś zabawiać się z tamtą lalunią... Nie wytrzymam tego...
- Wiesz co jest takiego w Tobie? - chwyta twoją twarz w swoje ciepłe dłonie, niczym nieogrzewane, mimo wszędobylskiego mrozu i siłą przyciąga twoją głowę do swojej. - Wiesz co? Jesteś dla mnie za dobra... Jesteś jednocześnie moim ideałem, ucieleśnieniem snów... Kocham cię i nawet nie wiesz, jak cierpię, wiedząc, że cię zniszczyłem... Własnoręcznie. To ja doprowadziłem do tego, że zaczęło się psuć, to ja wpędziłem cię w wyrzuty sumienia, to ja wiecznie chciałem więcej, zamiast nosić cię na rękach za to, że po prostu jesteś moim ideałem... To ja nas oboje zniszczyłem i to ja za wszelką cenę nas odbuduję - czujesz jedynie jego usta na swoich i widzisz jego odchodzącą osobę.

Osuwasz się po wejściowych drzwiach, a po policzkach znów płyną łzy. Siedzisz na zimnym betonie ubrana jedynie w spodnie i bluzę. Nie wiesz ile czasu to trwa. Nie wiesz, bo przestajesz myśleć. W głowie dudnią ci jego słowa. Kilka zwykłych wyrazów, a twoje serce jakby leciutko zaczęło się goić, zrastać z rozwalonymi wcześniej pojedynczymi jego kawałkami. Masz zamknięte oczy, a możesz przysiąc, że widzisz nad sobą takiego małego Anioła Stróża, który nad tobą czuwa, nad twoim szczęściem, nad wszystkim, co cię otacza.

Jesteś rozdygotana Dagmaro... Przez własnego męża...


Michał.

Nie wiesz dlaczego to zrobiłeś. Dlaczego odważyłeś się powiedzieć jej, że była dla ciebie za idealna, a ty nie potrafiłeś dorównać do jej poziomu idealności i cały czas wymagałeś więcej. Nie wiesz, dlaczego powiedziałeś, że zniszczyłeś ją. Nie potrafisz sam przed sobą się usprawiedliwić, a przecież powinieneś. Każdy zdradzający mężczyzna potrafi. Każdy potrafi kłamać, że to kobieta go wykorzystała, że to wszystko jest jej winą. Każdy mężczyzna za wszelką cenę udawałaby, że wszystko jest w porządku. Ty nie potrafiłeś...

Nie potrafiłeś tak po prostu wrócić wtedy do domu i udawać, że nic się nie stało. Nie potrafiłeś stać się egoistycznym Michałem, z którym musiała się borykać od dłuższego czasu. Nie starałeś się nawet o to, by nic nie podejrzewała. Nie. Ty jak nigdy wcześniej potrzebowałeś jej. Potrzebowałeś swojej Dagmary, którą kochasz i nigdy nie przestaniesz. Sam do tego wszystkiego doprowadziłeś. Mogłeś przecież nie zwierzać się Agacie z tego, że nie układa ci się w domu. Mogłeś najzwyczajniej w świecie po prostu nie dać się jej omotać i uwierzyć w to, że może być twoją przyjaciółką.

Żałujesz tego, co przed chwilą powiedziałeś Dagmarze? Żałujesz tego, że po jej policzkach znowu pociekła słona ciesz? Żałujesz, że chcesz walczyć? Nie. Wiesz doskonale, że inaczej nigdy nie odbudujesz tego, co straciłeś. Wiesz, że bez łez i cierpienia nie uda ci się przywrócić tego, że będziecie razem. Ty, Daga i Oliwier. Wasza rodzina. Wiesz, że musisz teraz ty przejąć pałeczkę. Musisz walczyć za was oboje, bo czujesz, że Daga nie da sama rady, że w ogóle nie da, bo opuści, że będzie wolała być z kimś innym, lepszym od ciebie. Lecz teraz już na to nie pozwolisz. Nic nie przeszkodzi ci w tym, by walczyć o jej miłość. Nic i nikt.

- Witaj skarbie - słyszysz odrażający głos kobiety, która jeszcze kilka tygodniu temu była ci bliższa niż własna żona. Uprzedzając jej ruch, odsuwasz się w tył, nie pozwalając, by mogła cię nawet dotknąć. - Misiu, co się stało? Dlaczego nie odbierasz telefonów, nie odpowiadasz na Sms-y? Dlaczego jesteś taki oschły?
- Powiedzieć ci? - podchodzisz do niej i stajesz czoło w czoło. - Bo cię nienawidzę... Brzydzą się tobą. Tym, że uknułaś jakąś popieprzoną intrygę wtedy, gdy mi się nie układało... Zniszczyłaś moje szczęście, omotałaś mnie. Nienawidzę cię!
- Ach tak? Jestem ciekawa, co twoja Dagusia sobie pomyśli, jak do niej pójdę i powiem, że będę szczęśliwą matką, a ojcem dziecka będzie jej mąż... - widząc jej perfidny uśmiech, masz ochotę, by ją zabić, by pozbyć się jej raz na zawsze, by sprawić, żeby cierpiała, tak jak ty teraz. Chcesz, żeby już nigdy nie miała okazji, by spotkać się z osobą, którą kochasz i będziesz chronić za wszelką cenę. Masz ochotę, by się zemścić...
- Spróbuj tylko się obok niej zjawić, a zabije cię...

Odchodzisz od niej. Nie obchodzą cię jej krzyki, lamenty, że cię kocha. W tym momencie liczy się trening, który zaraz się zacznie. Będziesz mógł wreszcie się wyładować. Wreszcie wylać wszystkie złe myśli razem z potem, który będzie się z ciebie lał. Bo to będzie dla ciebie kara. Kara wymierzona przez samego siebie. Kara, od której nie odstąpisz.

Obyś tylko nie zrobił nic głupiego, Michale...

~*~*~

Witam :*

Właśnie głupota Michała... 

Ten wątek miał być jeszcze bardziej rozbudowany, ale dostałam głosy, że będzie za dramatycznie i drastycznie, więc chyba od tego odejdę. 

Ale wy też wyraźcie swoje zdanie. 

Jedna z wersji jest delikatniejsza, druga przepełniona bólem, smutkiem, płaczem i łzami na zdecydowanie większym poziomie niż pierwsza.

Ostatnio wracam z powrotem wspomnieniami do "To tylko siedem dni, Kotku"  wracam do muzyki z tamtego epilogu i mam nowe pomysły. I tak jakoś wszystko do mnie wraca ostatnio. 

Ściskam Was wszystkie mocno i życzę miłego weekendy :*

Zapraszam:

Grzesiek #4  /  Sobotnia #8  /  Pożądanie.  /  Metoda na szczęście.  / Pytania?  

Ps. Jesteście tu ze mną jeszcze? :P
Ps 2. Jestem na etapie nadrabiania zaległości, więc jak coś, to piszcie ;)